Metoda PVD
PVD (Physical Vapour Deposition) – czyli tzw. fizyczne naparowywanie. Jest to obecnie najtrwalsza powłoka której metoda polega na umieszczeniu materiału bazowego (biżuteria) w atmosferze obojętnej (komora próżniowa) ogrzewanej do temperatury 400 °C i nanoszeniu pod ciśnieniem rozpylonych cząsteczek tlenków innych metali (w tym szlachetnych) na materiał bazowy. Jej odporność na ścieranie jest bardzo wysoka. Ocenia się że wytrzymałość takiej powłoki możemy liczyć w latach (w zależności od użytkowania). Metoda PVD jest zdecydowanie bardziej kosztowna od tradycyjnych sposobów nanoszenia powłok (metoda galwaniczna) dlatego stosowana jest głównie przez renomowanych producentów zegarków i uznane firmy jubilerskie na całym świecie.

Microsetting
Metoda „microsetting” to metoda polegająca na oprawianiu bardzo dużej ilości bardzo małych kamieni blisko siebie w taki sposób by tworzyły jednorodną powierzchnię i lśniły niczym diamenty.
Tą precyzyjną technologię wykorzystują wyspecjalizowani złotnicy, którzy przy użyciu mikroskopu oprawiają kamienie z taką dokładnością, że granice między nimi są praktycznie niewidoczne dla oka. Wysadzana kamieniami powierzchnia jest w dotyku gładka niczym aksamit. Z uwagi na jej pracochłonność i dokładność, „microsetting” jest technologią stosowaną przede wszystkim w biżuterii z diamentami.

Kamienie jubilerskie
Szczególnym rodzajem imitacji są sztucznie wyprodukowane kamienie nazywane jubilerskimi, które nie mają odpowiednika w przyrodzie, lecz cechami fizycznymi przypominają kamienie szlachetne i wykazują szczególnie korzystne właściwości optyczne. Zalicza się je do kamieni szlachetnych. Myślą przewodnią twórców tych kamieni była chęć połączenia w jednym kamieniu możliwie wielu dobrych własności, a na dodatek oferowanie go po niskiej cenie. Syntetyczne kamienie szlachetne są zwykle przeźroczyste i bezbarwne. Dzięki domieszkom można je jednak produkować w różnych barwach. Ze względu na właściwości optyczne, cubic cyrkonia uchodzi za bardzo dobrą imitację diamentu.